Kobiety, które cierpią na wysiłkowe nietrzymanie moczu, często cierpią również na inne objawy nietrzymania moczu, takie jak niemożność wypróżnienia. Nie powinny się wstydzić wspomnieć o tych problemach swojemu lekarzowi. Prawdopodobnie poprosi on kobietę, by kaszlała, gdy jest wygodnie wypełniona moczem, i wypełni dzienniczek pęcherza. Użyją również wykresu objętości częstotliwości, aby określić, jak często oddaje mocz i jak dużo go oddaje.
Pessary dopochwowe
Pessary dopochwowe są powszechnym sposobem leczenia wysiłkowego nietrzymania moczu. Urządzenie jest wprowadzane do pochwy i podtrzymuje pęcherz. Urządzenia te są zazwyczaj elastyczne i jednorazowe, a nosi się je zazwyczaj przez osiem godzin. Z kolei tradycyjne pessary są zwykle bardziej sztywne i trzeba je nosić przez kilka dni lub tygodni.
Pessary zakłada się do pochwy za pomocą aplikatora podobnego do tamponu. Następnie podtrzymuje on cewkę moczową. Zazwyczaj są przeznaczone do noszenia przez osiem godzin w ciągu doby i można je usunąć za pomocą sznurka. Niosą one jednak pewne ryzyko, w tym podrażnienia i infekcje.
Pessary występują w różnych kształtach i rozmiarach. Na przykład, wkładka Gellhorna ma kształt dysku i posiada małe wypustki w środku. Stosuje się go w przypadku poważnego wypadnięcia przedniej ściany pochwy. Pessary kostkowe są również przydatne w większych cystocele.
Pessary są często niewygodne i wymagają regularnej pielęgnacji. Jeśli obszar pochwy ulegnie zakażeniu, pessary mogą powodować nadżerkę skóry. Powikłania te mogą skutkować zakażeniami dróg moczowych lub krwią w moczu. Pessary mogą być również noszone podczas seksu, ale należy je usunąć przed stosunkiem płciowym.
Wykazano, że pessary dopochwowe są skuteczne w leczeniu wysiłkowego nietrzymania moczu. Podstawowym celem pessarów jest zmniejszenie objawów wypadania pochwy, ale mogą one również pomóc w określeniu leżącego u podstaw SUI. W jednym z badań 73% kobiet, które otrzymały pessary dopochwowe, doświadczyło poprawy w zakresie SUI po dwóch miesiącach. Jednak u niewielkiego odsetka kobiet rozwinęło się de novo SUI.
Pessary dopochwowe są uważane za opcję leczenia zachowawczego w przypadku wysiłkowego nietrzymania moczu. Są one również skuteczne u kobiet, które nie są dobrymi kandydatkami do operacji. W porównaniu z innymi metodami leczenia oferują lepszą ulgę objawową i mniejszą liczbę powikłań.
Inne metody leczenia wysiłkowego nietrzymania moczu obejmują terapię behawioralną, wkładki dopochwowe i stymulację elektryczną. Natomiast rehabilitacja dna miednicy ma na celu pomóc pacjentom w odzyskaniu zdolności do kontrolowania parcia na mocz. Ćwiczenia mięśni miednicy, lub Kegels, są ważną częścią programu. Kluczem do sukcesu w rehabilitacji dna miednicy jest regularne ćwiczenie i właściwa technika.
Oprócz tych zabiegów, lekarz może zalecić skanowanie pęcherza i cystoskopię. Zabiegi te polegają na wprowadzeniu cienkiej rurki, która jest przepuszczana przez cewkę moczową i pęcherz. Pozostały mocz jest następnie odsączany. Po wprowadzeniu cewnika, mierzone jest ciśnienie w pęcherzu i okolicy. Wyniki tych badań mogą ujawnić podstawową przyczynę nietrzymania moczu.
Kolposuspensja
Kolposuspensja to zabieg chirurgiczny stosowany w przypadku wysiłkowego nietrzymania moczu. Zabieg ten polega na podwieszeniu pochwy od ściany miednicy za pomocą 6 trwałych szwów. Ma wysoki wskaźnik sukcesu i jest uważany za złoty standard leczenia wysiłkowego nietrzymania moczu. Może trwale wyleczyć tę dolegliwość u około 80% kobiet.
Główną zaletą zabiegu jest to, że jest on trwały. Zabieg wykonywany jest zazwyczaj w pozycji supinacyjnej i polega na użyciu niedominującej ręki w pochwie oraz drugiej ręki w przestrzeni retropubicznej. Dostęp uzyskuje się przez nacięcie Pfannenstiela lub nacięcie Cherneya. Pęcherz i cewka moczowa są wgłębiane, aby umożliwić dostęp do kości krzyżowej.
Kolposuspensja nie jest tak skuteczna jak retropubiczna MUS. Może być odpowiednie dla starszych kobiet ze słabym mechanizmem oddawania moczu, które chciałyby uniknąć operacji brzusznej. Jednak długoterminowa skuteczność tego zabiegu nie jest zbyt jasna. W ostatnich latach zabieg ten został zastąpiony przez uretropeksję. Stosując szwy przez małe nacięcie brzuszne, zabieg ten próbuje naśladować anatomiczny efekt kolposuspensji. Jednak długoterminowe dane z obserwacji wykazały malejącą skuteczność.
Uretropeksja Burcha była niegdyś standardem postępowania w przypadku wysiłkowego nietrzymania moczu. Zaprzestano jednak jej wykonywania po zdobyciu popularności przez minimalnie inwazyjny sling. Ostatnio jednak kontrowersje związane z siatkami dopochwowymi przywróciły zainteresowanie tą procedurą. Uretropeksja Burcha to zabieg chirurgiczny w przypadku wysiłkowego nietrzymania moczu, polegający na stabilizacji szyi pęcherza i przywróceniu trzymania moczu. W większości przypadków do zabezpieczenia szyi pęcherza w miejscu stosuje się trwałe szwy.
Procedura ta jest skuteczna w leczeniu wysiłkowego nietrzymania moczu w około 80% przypadków. Dużym problemem jest znalezienie diagnozy. Specjalista od nietrzymania moczu może wykorzystać skany ultradźwiękowe i inne narzędzia do ustalenia dokładnej diagnozy. Procedura ta może być stosowana w leczeniu różnych schorzeń, w tym wysiłkowego nietrzymania moczu.
Przed podjęciem jakiejkolwiek operacji konieczne jest przeprowadzenie kompleksowego badania i oceny anatomii pacjenta. Obejmuje to ocenę hipermobilności cewki moczowej i podparcia miednicy. Pacjent musi mieć również prawidłowe resztki po oddaniu moczu. Jeśli pacjent spełnia te kryteria, jest uważany za dobrego kandydata do operacji. Pacjenci z nieruchomą cewką moczową powinni być poddani dalszej ocenie przed poddaniem się operacji.
Chociaż leczenie jest trwałe, nie jest pozbawione ryzyka. Nie jest dostępny w ramach NHS i powinien być rozważany tylko wtedy, gdy nie ma innej możliwości. Ten zabieg chirurgiczny polega na wprowadzeniu paska syntetycznej siatki za cewkę moczową. Wspiera to cewkę moczową i jest również znane jako chirurgia taśmowa. W przeciwieństwie do innych metod leczenia, ten zabieg chirurgiczny jest trwały. Cystoskopia
Cyskopia w leczeniu wysiłkowego nietrzymania moczu jest trwałym rozwiązaniem dla pacjentów cierpiących na mimowolną utratę moczu. Zabieg zapobiega mimowolnemu wyciekowi moczu przez cewkę moczową podczas aktywności fizycznej, kaszlu i kichania. Istnieje kilka różnych technik chirurgicznych, a chirurdzy stale udoskonalają swoje techniki, aby poprawić ich bezpieczeństwo i skuteczność, jednocześnie minimalizując ich inwazyjność. Jednak żadna operacja nie jest najlepszym wyborem dla każdego pacjenta.
Zabieg wykonywany jest przy użyciu cystoskopu, urządzenia medycznego, które umożliwia lekarzowi obejrzenie szyi pęcherza. Gdy cystoskop znajdzie się na miejscu, lekarz wprowadzi przez niego igłę do cewki moczowej. Następnie lekarz wstrzyknie materiał do ściany cewki moczowej, szyi pęcherza i tkanki przylegającej do zwieracza. Cała procedura trwa zwykle 20-30 minut.
Po zabiegu pacjenci mogą potrzebować kilku dodatkowych zabiegów. W niektórych przypadkach mogą wymagać powtórzenia zabiegu w przyszłości. Jednak trwałe zatrzymanie moczu występuje rzadko. Zakażenie dróg moczowych, spowodowane drobnymi zabiegami sterylnymi, może prowadzić do zatrzymania moczu. Objawy obejmują pieczenie, częstość i silne parcie na mocz.
Zakres tego dokumentu był szeroki, aby objąć procedury chirurgiczne w przypadku kobiecego wysiłkowego nietrzymania moczu i zapewnić znaczącą terminologię. Dokument ten nie obejmował jednak wyników klinicznych tych zabiegów ani nie zawierał zaleceń dotyczących przywilejów chirurgicznych lub uprawnień. Celem było stworzenie standardowego zasobu terminologicznego, który ułatwiłby lekarzom odniesienie się do procedury w kontekście zawodowym.
Cyskopia jest procedurą ambulatoryjną, która może pomóc pacjentom w pokonaniu wysiłkowego nietrzymania moczu. Zabieg polega na wprowadzeniu za cewkę moczową paska syntetycznej siatki, która pomaga podtrzymać cewkę moczową. Zabieg ten nie jest pokrywany przez NHS, dlatego przed jego wykonaniem pacjenci muszą zostać poddani ocenie stanu zdrowia.
Pierwszym etapem zabiegu jest wykonanie łukowatego nacięcia w przedniej ścianie pochwy. Przez łukowate nacięcie wprowadzany jest cewnik balonowy, a następnie poniżej śródpiersia zakładany jest temblak. Rozcięcie przestrzeni pęcherzowo-pochwowej musi być precyzyjne, aby chirurg nie uszkodził cewki moczowej. Dodatkowo mankiet musi być odpowiednio umiejscowiony, aby nie spowodować perforacji pochwy.
Drugim etapem zabiegu jest wstrzyknięcie substancji do cewki moczowej. Substancja ta zwiększa rozmiar ścian cewki moczowej, dzięki czemu może ona zamykać się z większą siłą. Istnieje kilka różnych rodzajów środków wypełniających, w tym implanty cewki moczowej.
Podobne tematy
